Skeleton to sport, który rozgrywa się na tym samym lodowym torze, co bobsleje. Zaczyna się od jednego sportowca, który odpycha swoje sanki jedną lub dwiema rękami od linii startu, po czym wskakuje na sanki i zjeżdża z toru lodowego.
Sportowcy kładą się głową do przodu, mając swój podbródek zaledwie tylko kilka milimetrów od lodu. Ich ręce rozkładają się po bokach jednocześnie kierując ramionami, kolanami i palcami.
W skeletonie wyczucie jest niezwykle ważne, a najmniejsza zmiana masy ciała może oddzielić najszybsze linie od utraty kontroli. Na saniach skeletonowych sportowcy mogą osiągnąć prędkość do 150 km/h (co daje w przeliczeniu ponad 93 mil na godzinę) i doświadczyć siły grawitacji do 5G.
Najlepsi zawodnicy skeletonowi szukają maksymalnej mocy i przyspieszenia. Gdy pchają swoje sanki ze startu dokładają maksimum swoich umiejętności, aby usiągnąć jak najlepszy wynik końcowy, przy czym pierwsze 50 metrów zwykle pokonują w zaledwie około pięć sekund, osiągając prędkość ponad 40 km/h.
Na saniach skeletonowych nie ma hamulców, więc zawodnik i sanki przestaną zwalniać na odjeździe, używając grawitacji, a czasem świeżego śniegu lub piankowych podkładek, aby pomóc w hamowaniu.
Długość sań używanych w skeletonie waha się od 80 do 120 cm, odległość między prowadnicami od 34 do 38 cm. Maksymalna waga bez sportowca to 35 kg dla mężczyzn i 43 kg dla kobiet.
1. RAMA AERODYNAMICZNA JEST SIODŁEM DLA SPORTOWCA
2. UCHWYTY SĄ UŻYWANE DO PUSZCZANIA SANEK NA START I UTRZYMANIA SPORTOWCA W TRAKCIE BIEGU
3. PRZEDNIE I TYLNE ZDERZAKI CHRONIĄ SPORTOWCA PRZED UDERZENIEM W LODOWE ŚCIANY
4. BIEŻNIKI SĄ WYKONANE ZE STALI I POSIADAJĄ KONSTRUKCJĘ RURKOWĄ
5. OSTRZA UCHWYTU SĄ BARDZO „WRAŻLIWE” NAWET MAŁE ZADRAPANIE MOŻE WPŁYNĄĆ NA WYNIK
W skeletonie istnieją oddzielne dyscypliny wyścigowe dla mężczyzn i kobiet. W zawodach Pucharu Świata w ciągu jednego dnia odbywają się dwa biegi. Na Mistrzostwach Świata IBSF (odbywających się corocznie z wyjątkiem roku olimpijskiego) cztery biegi odbywają się w ciągu dwóch dni. Zawody skeletonu podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 w Vancouver w Kanadzie były po raz pierwszy konkursem czterech biegów.
Zawodnik z najniższym łącznym czasem we wszystkich biegach wygrywa. Wyścigi te pozwalają sportowcom zdobyć doświadczenie i kwalifikacje potrzebne do rywalizacji na poziomie Pucharu Świata i Mistrzostw Świata. Nowy tor IBSF, Puchar Interkontynentalny, rozpoczął się w sezonie 2007-2008. Oprócz mistrzostw świata seniorek w Mistrzostwach Świata Juniorów mogą brać udział sportowcy w wieku poniżej 23 lat.
START I KONTROLA SANI NA TORZE
Sportowiec zaczyna swój ślizg od trzymania uchwytu sanek na linii startu. Odliczanie zaczyna się, gdy sanki złapią wiązkę światła pierwszego oka synchronizacji, które znajduje się 15 m od bloku startowego. Następnie zawodnik wykonuje szybki „skok” z podniesionymi nogami i ostatecznie najpierw kładzie się na sankach. Aby zminimalizować wiatr, atleta ściśle przylega do sań. Odległość między brodą a lodem wynosi zaledwie 5 cm, nogi i ręce są wyciągnięte do tyłu, a czubki butów pomagają kontrolować sanki na torze.
Kiedy zawodnik znajduje się na saniach, musi pokierować nimi przez skręcanie, szybkie zakręty i proste linie. Sterowanie saniami odbywa się za pomocą „manipulacji” ramionami i nogami. Sterowanie zbyt ostro powoduje, że sanki będą się ślizgać, tracąc cenny czas. Niewielkie sterowania zaoszczędza czas i powoduje najmniejsze spowolnienie pozwalając na dojechanie na linię mety w jak najkrótszym czasie.
Zawodnicy skeletonu często mówią o „wyczuciu”, którego potrzebują, aby jak najlepiej sterować saniami podczas ślizgu. Tak jak narciarze zjazdowi próbują różnych tras, aby znaleźć najszybszą drogę ze stoku, tak samo kierowcy w skeletonie badają każdy zakręt i skręt na torze, aby znaleźć najszybszą drogę do mety.
LICZBA MEDALI *od 2016
∗ Wszystkie grafiki dotyczące budowy sań, odzieży sportowej, techniki wyścigu oraz klasyfikacja medalowa pochodzą ze strony Międzynarodowej Federacji Bobslei i Skeletonu (www.ibsf.org)